Mijn verlangen naar een avontuurlijker leven, brengt me naar een kampvuursessie in tuindorp, georganiseerd door Nature Quest, een beweging die zich inzet om je te verbinden met de natuur als inspiratiebron voor persoonlijke groei en geluk. Bij een verlaten terrein raakt de GPS de route kwijt. Een voorbijganger wijst me de weg naar sportpark De Melkweg. In een weide met een hut in aanbouw en een paar mannen die grasmatten uitrollen, ligt de kampvuurplek. Veel jongeren komen naar de plek.
O jee, hoor ik hier wel bij, is mijn eerste gedachte. Als we rond het kampvuur gaan staan om met onze ogen dicht en een mindfulnessoefening echt aan te komen, verdwijnen de vervelende gedachten. Tijdens de tweegesprekken om elkaar te leren kennen, blijkt dat ik mijn droom met drie jonge vrouwen deel: een eigen onderneming om mensen te coachen en trainen in de natuur. Ze staan op het punt hun baan op te zeggen om hun droom na te jagen. Zo veel verschillen we dus niet.
We gaan in twee groepen uiteen met een talking stick, een oud Indiaans ritueel, en twee vragen. Wie de talking stick vastheeft vertelt zijn verhaal, legt begeleider Sara van Nature Quest uit. Niemand mag reageren, geen advies, geen oordeel. Denk niet te veel na, vertel wat er op dat moment in je opkomt.
Rond het vuur worden de rollen verdeeld. De man in het gezelschap pakt de rol van vuurkeeper, ik zit naast de emmer met water en word vanzelf de waterkeeper en Lieke wordt timekeeper. De vuurkeeper zoekt nog wat boomschors om het vuur aan te krijgen en na een paar minuten brandt het vuur.
Als het stil blijft, pak ik de talking stick en geef antwoord op de eerste vraag die we van Sara meekregen: Als je me echt zou kennen, dan zou je weten… dat ik het best spannend vind om mijn verhaal zo te vertellen, maar dat het verlangen om me met anderen te verbinden sterker is dan mijn angst. Rond het vuur stellen we ons open, de angst om te spreken, blijkt een gedeelde ervaring, net als gevoeligheid voor je omgeving en de angst voor afwijzing. Ontroerd luister ik de verhalen aan. Ik mag niet doorvragen, ik moet mijn coachrol wel naast me neerleggen.
De tweede vraag is: Wat neem je mee van je ouders en wat laat je achter? De een laat controle achter, de ander onvoorspelbaarheid. Ik laat de gedachte achter dat ik geen fouten mag maken, anders krijg ik nooit een blog gepubliceerd 😉 Als de ringtoon van de timekeeper gaat mag ik het vuur doven. De vuurkeeper pakt de talking stick.
‘Ik wil graag zeggen dat ondanks dat jullie niets mochten zeggen, ik me heel erg gehoord en begrepen voel. Ik vind het bijzonder te merken hoe verbonden ik me met jullie voel.’
We sluiten af rond het grote kampvuur met een voor mij onbekend ritueel: een massagetrein. We lopen achter elkaar aan en masseren elkaars schouders door de dikke winterjassen heen. Vanzelfsprekend geven we elkaar bij het afscheid een knuffel. Als we de donkere nacht in wandelen op weg naar huis, verlicht de maan het zanderige pad.
Benieuwd naar een kampvuursessie met de talking stick? Kijk op de website van naturequest.nl of organiseer een kampvuursessie met vrienden in je achtertuin. Managementgoeroe Stephen Covey noemt de talking stick zelfs een van de meest krachtige communicatietechnieken bij het oplossen van problemen. Het is een efficiënte methode om tijdens vergaderingen echt naar elkaar te luisteren. Elk bedrijf zou een talking stick moeten hebben!
Recente reacties