06 41 86 75 01 oda@rewildyourself.nl
Hoe een perfectionist zichzelf uit haar burn-out tekent

Hoe een perfectionist zichzelf uit haar burn-out tekent

door | apr 20, 2018 | Blog, Burn-out

Nietsdoen kwam niet voor in het vocabulaire van illustrator Maaike Hartjes. Ik hou van mijn werk, schrijft ze. Ze vergelijkt zichzelf in een striptekening met een coureur in een raceauto die heel hard rijdt totdat ze crasht en na de pitstop gewoon weer opnieuw begint. Net zolang tot ze op de volgende afbeelding zo hard crasht dat ze met gebroken ledematen in een ziekenhuisbed ligt.

‘Waarom rij je niet wat langzamer,’ vraagt de arts. ‘of rem je op tijd?! of neem je ’n bocht?!’
‘eh…ik weet niet hoe dat moet…’ antwoordt Maaike.

Hiermee heeft ze de kern van veel mensen met (symptomen) van burn-out te pakken, ze kennen slechts twee standen: op volle snelheid of totale rust. Zelfs nu ze een burn-out heeft dwingt ze zichzelf na een paar weken niksen iets creatiefs te doen en een dagboek bij te houden. Wat een geluk voor ons, want eerlijk en zichzelf en anderen nietsontziend beleven we in haar Burn-out dagboek mee hoe ze zichzelf uit de verlamming van de burn-out tekent en schrijft. We zien hoe krachtig het effect van beelden is. De hologige poppetjes, de grijze beelden, versterken het gevoel van somberheid, stress en uitputting.

We leren haar innerlijke slavendrijvers kennen. Ze moet op tijd komen, ze moet meer geld verdienen, ze moet overal ‘ja’ op zeggen, ze moet verantwoordelijk zijn, ze moet zo hard mogelijk werken en ziek zijn is voor sukkels. Het hele dagboek door lezen we wat ze allemaal moet van zichzelf en hoe ze ten onder gaat aan de innerlijke druk om continu te presteren. Totdat ze zichzelf begint af te vragen: Wat wil ìk nou eigenlijk?

Want hoe houd je je staande in een wereld waarin we steeds meer prestatiedruk voelen, nog efficiënter moeten werken. Alsof we niets waard zijn als we nietsdoen, waardoor we de verbinding met ons natuurlijke ritme kwijtraken. Hartjes ontdekt dat ze pas gelukkig is als ze haar werk met andere dingen kan combineren, perioden van actie en focus afwisselt met rust en stilte. Ze ontwikkelt de moed om dingen anders aan te pakken dan ze tot dan toe gepland heeft.

Maaike Hartjes, Burn-out dagboek, Nijgh & Van Ditmar

Waarom de talking stick zo’n krachtig communicatiemiddel is

Waarom de talking stick zo’n krachtig communicatiemiddel is

door | apr 13, 2018 | Blog, Compassie, Verbinden met de natuur

Mijn verlangen naar een avontuurlijker leven, brengt me naar een kampvuursessie in tuindorp, georganiseerd door Nature Quest, een beweging die zich inzet om je te verbinden met de natuur als inspiratiebron voor persoonlijke groei en geluk. Bij een verlaten terrein raakt de GPS de route kwijt. Een voorbijganger wijst me de weg naar sportpark De Melkweg. In een weide met een hut in aanbouw en een paar mannen die grasmatten uitrollen, ligt de kampvuurplek. Veel jongeren komen naar de plek.

O jee, hoor ik hier wel bij, is mijn eerste gedachte. Als we rond het kampvuur gaan staan om met onze ogen dicht en een mindfulnessoefening echt aan te komen, verdwijnen de vervelende gedachten. Tijdens de tweegesprekken om elkaar te leren kennen, blijkt dat ik mijn droom met drie jonge vrouwen deel: een eigen onderneming om mensen te coachen en trainen in de natuur. Ze staan op het punt hun baan op te zeggen om hun droom na te jagen. Zo veel verschillen we dus niet.

We gaan in twee groepen uiteen met een talking stick, een oud Indiaans ritueel, en twee vragen. Wie de talking stick vastheeft vertelt zijn verhaal, legt begeleider Sara van Nature Quest uit. Niemand mag reageren, geen advies, geen oordeel. Denk niet te veel na, vertel wat er op dat moment in je opkomt.

Rond het vuur worden de rollen verdeeld. De man in het gezelschap pakt de rol van vuurkeeper, ik zit naast de emmer met water en word vanzelf de waterkeeper en Lieke wordt timekeeper. De vuurkeeper zoekt nog wat boomschors om het vuur aan te krijgen en na een paar minuten brandt het vuur.

Als het stil blijft, pak ik de talking stick en geef antwoord op de eerste vraag die we van Sara meekregen: Als je me echt zou kennen, dan zou je weten… dat ik het best spannend vind om mijn verhaal zo te vertellen, maar dat het verlangen om me met anderen te verbinden sterker is dan mijn angst. Rond het vuur stellen we ons open, de angst om te spreken, blijkt een gedeelde ervaring, net als gevoeligheid voor je omgeving en de angst voor afwijzing. Ontroerd luister ik de verhalen aan. Ik mag niet doorvragen, ik moet mijn coachrol wel naast me neerleggen.

De tweede vraag is: Wat neem je mee van je ouders en wat laat je achter? De een laat controle achter, de ander onvoorspelbaarheid. Ik laat de gedachte achter dat ik geen fouten mag maken, anders krijg ik nooit een blog gepubliceerd 😉 Als de ringtoon van de timekeeper gaat mag ik het vuur doven. De vuurkeeper pakt de talking stick.
‘Ik wil graag zeggen dat ondanks dat jullie niets mochten zeggen, ik me heel erg gehoord en begrepen voel. Ik vind het bijzonder te merken hoe verbonden ik me met jullie voel.’

We sluiten af rond het grote kampvuur met een voor mij onbekend ritueel: een massagetrein. We lopen achter elkaar aan en masseren elkaars schouders door de dikke winterjassen heen. Vanzelfsprekend geven we elkaar bij het afscheid een knuffel. Als we de donkere nacht in wandelen op weg naar huis, verlicht de maan het zanderige pad.

Benieuwd naar een kampvuursessie met de talking stick? Kijk op de website van naturequest.nl of organiseer een kampvuursessie met vrienden in je achtertuin. Managementgoeroe Stephen Covey noemt de talking stick zelfs een van de meest krachtige communicatietechnieken bij het oplossen van problemen. Het is een efficiënte methode om tijdens vergaderingen echt naar elkaar te luisteren. Elk bedrijf zou een talking stick moeten hebben!

De oermens in mij

De oermens in mij

door | apr 9, 2018 | Blog, Verbinden met de natuur, Wetenschappelijk onderzoek en de natuur

De oermens in mij is gemaakt om blootsvoets over de steppe te rennen. Om mijn tentje op te zetten in de vrije natuur, lekker met mijn voeten in een kabbelend riviertje zitten, omgeven door heldergroene varens. Waar niet alleen via de waarneming mijn gevoel voor esthetiek geprikkeld wordt door de schoonheid van de natuur, maar ook mijn andere zintuigen tot leven worden gewekt: mijn gehoor, mijn tastzin.

Met mijn handen wroetend in de aarde, lijkt het alsof mijn energie zich verplaatst naar mijn handen, omlaag de aarde in. Het ontspant, piekergedachten verdwijnen. Ja, dan voel ik dat dit het leven is waar ik voor gemaakt ben. Zonder deadlines, zonder agenda en verplichtingen. Het dagelijkse stadse leven maakt vaak niet gelukkig. Binnenshuis werkend, midden in de stad, maakt onrustig. Ik kan niet in de verte kijken, ik moet eruit. Ik raak overprikkeld en vraag me af of ik wel in dit leven pas.

Liever ben ik de hele dag in de natuur. Amerikaanse pioniers van de omgevingspsychologie Rachel en Stephen Kaplan ontdekten dat fractalen, de zich herhalende patronen in de natuur het brein een soort minivakantie geven. Als we te veel onze aandacht richten op computers, files, deadlines, verplichtingen, raakt ons brein mentaal uitgeput. Jezelf blootstellen aan een natuurlijke omgeving verbetert onmiddellijk je stemming en versterkt de vaardigheid om je mentaal te focussen, blijkt uit veel onderzoeken.

Het lijkt er op dat ons brein op twee manieren aandacht kan schenken: gericht, vanuit de hogere cognitieve centra, en met een zachtere fascinatie vanuit de oudere delen van de hersenen. Door de zachtere fascinatie meer aan bod te laten komen, kunnen hogere cognitieve centra uitrusten en kan het brein zich herstellen. Dat verklaart ook waarom we ons op vakantie in de natuur zo prettig voelen, het sluit aan bij onze meer ‘oorspronkelijke’ manier van leven. Onze zintuigen komen weer in balans. Geen herrie van het verkeer, de snelweg die voortdurend in de verte raast. Zonder geflikker van tv’s of beeldschermen komen onze overprikkelde zintuigen weer tot rust.

We zijn in toenemende mate weggedreven van onze wildheid, schrijft rewilder Miles Olson in Unlearn, Rewild. Zijn leven is een voortdurend experiment om zelfvoorzienend in de natuur te leven. Zijn ervaring geeft hem een uniek perspectief op rewilding, hoe het is om radicaal op jezelf te zijn. Het wilde deel van ons brein weet dat we fundamenteel afhankelijk en verbonden met de aarde zijn, schrijft hij.

Voed vandaag je wilde brein en trek de natuur in. Wandel een poosje blootsvoets door het natte gras of het mulle zand. Wat brengt deze ervaring je?

Van ’t padje

Van ’t padje

door | apr 2, 2018 | Blog, Compassie

‘Wat wordt de naam van je nieuwe coachbedrijf?’ vraagt mijn broertje.
We liggen naast elkaar in een podje, een klein houten hutje vlak  bij het Mosselse Zand in Otterlo. Aan de overkant zie ik in de Veluwse zwerfhut iemand een hoes om een dekbed doen. Twee wandelaars zijn net aangekomen bij hun boet, een moderne variant van de trekkershut.
Het is negen uur, maar we liggen al in onze slaapzakken. Buiten is het nul graden. In de hut naast ons slapen mijn drie nichtjes. Nou ja, die maken het vast ook laat.

‘Ik dacht aan Happy Hiker, dat vond ik wel een mooie naam voor een wandelcoach, maar een vriendin zei dat ze het erg vond lijken op de Happy Hooker. En daar wil ik natuurlijk niet mee geassocieerd worden. Ze zij ook dat mensen misschien niet meteen snappen wat een hiker is. Een hiker lijkt te veel op een hacker. En ik las dat een hiker ook iemand is die auto’s van A naar B brengt.’
‘Een vriendin van me is stemcoach, haar bedrijf heet De bloeiende vlinder,’ zegt mijn broer.

Ik veer op, wow dat is een mooie naam. Dat roept meteen een prachtig beeld op, en er zit beweging in.
‘Wat vind je van Dartelende Dille of Krachtige Rozemarijn?’ vraag ik.
‘Ja, of Van ’t padje,’ grinnikt mijn broer. We moeten hard lachen en we blijven lachen tot de tranen als vanouds over onze wangen rollen.

‘Hoe vind je deze bedrijfsnaam: Rewild Yourself en de slogan: coachen met compassie?’ vraag ik even later. ‘Rewilding betekent mensen weer in contact brengen met hun diepste verlangen, hun natuurlijke bronnen waar ze uit kunnen putten om in balans te leven. Rewilding herinnert ons aan de cycli en de afhankelijkheid die je als mens hebt ten aanzien van de elementen. Dat brengt je bij compassie met jezelf en anderen, want je hebt elkaar nodig, zoals je ook de natuur nodig hebt en alles in elkaar grijpt.’

‘Rewild Yourself is echt heel mooi,’ zegt mijn broertje. Je coacht mensen om weer in contact te komen met hun bron!’