06 41 86 75 01 oda@rewildyourself.nl
Wie is de kapitein?

Wie is de kapitein?

De knaloranje kajak wankelt als ik instap. Straks slaat het bootje om en smakt mijn hoofd tegen de rotsen. Rustig ademhalen. Zit mijn reddingsvest goed vast? Een frisse bries waait over het water, het is nog vroeg in de ochtend. De rivier ligt in een diepe kloof, aan weerskanten rijst het gebergte hoog op. Op de folders van de Pont du Gard zagen de kajaks er heel verleidelijk uit.
‘Jij bent de kapitein,’ zeg ik tegen mijn puberzoon en ga op het middelste bankje zitten. Hij knikt en neemt opgetogen op het achterste bankje plaats.
‘Wat ben ik dan?’ vraagt mijn negenjarige dochter.
‘De scheepsjongen, uit De scheepsjongens van Bontekoe.’

Ze knikt tevreden en gaat met haar kleine peddel voorin zitten.
‘O ja, de jongen Padde, die op het schip in slaap is gevallen en per ongeluk meevaart. Wat moet ik doen?’
‘De kapitein is de baas en zegt aan welke kant we moeten peddelen. Wij doen wat de kapitein zegt.’
‘Nee, ik wil zelf beslissen waar ik heenga,’ zegt ze en tuit haar lippen.
‘Aan boord van een schip is er één kapitein,’ zeg ik.
‘Dit is een kajak, en ik wil ook de kapitein zijn.’
‘Luister, we zijn nu een team. Als je samen in een boot zit, kan er maar een de kapitein zijn. Die is verantwoordelijk en neemt de beslissingen.’

Ze staart een poosje voor zich uit en volgt dan tegenstribbelend of niet de orders van de kapitein op. Nu eens rechts, dan weer links peddelend glijden we door het water, het heeft een opvallend groenblauwe kleur. Een modderachtige geur stijgt op. De kalkstenen bergen lichten op sommige plekken helwit op in de zon. Op andere plaatsen zijn de rotswanden dichtbegroeid met struiken. De schouders van de kapitein lijken iets breder, hij klemt zijn zonnebril vaster op zijn neus, steekt zijn kin iets meer naar voren.

Veel te snel naderen we de eerste stroomversnelling. Is dit moeilijkheidsklasse één? Het ziet er heftig uit. Zie je wel, dit is niks voor mij. Kan dat bange ego zijn mond even houden? Op welk punt moeten we erdoor? We varen precies op een plek af waar het water heftig tekeer gaat. Daar zit een rots. Hoe weet ik dat? Intuïtie? Als puber heb ik veel gezeild. Ik klem mijn lippen op elkaar, nee niet mee bemoeien.

We knallen tegen de rots op, maken een looping met de kajak, mijn hart klopt in mijn keel.
‘Mam, we moeten omdraaien,’ roept de kapitein.
‘Ja, goed.’
‘Wat moeten we doen?’ brult hij nu.
Ik kijk achterom, we varen in volle snelheid op een omgevallen boom af.

‘Peddels rechtop in het water,’ roept zijn zusje. ‘Aan de linkerkant. Nu!’
Als bij toverslag draait de kajak een halve cirkel, een golf water slaat over de boot heen. Hij blijft overeind en we varen keurig om de boomstam heen. Hoe wist ze dat? Eindelijk komen we in rustiger vaarwater terecht. Een gevoel van geluk stroomt door me heen.
‘Goed werk team,’ roep ik.
De rivier kronkelt verder, we varen onder laaghangende bomen door. Tegen de rots kleven twee bergbeklimmers. Het water klotst zachtjes tegen de boot, de zon verwarmt mijn gezicht. Met trage bewegingen slaan we de peddels in het water. Langzaam kom ik tot rust. (wordt vervolgd)

Wat is jouw natuurlijke plek in een team? Stap deze zomer met je familie of vrienden in een kajak en ervaar wat er gebeurt.

 

Zo kun je als hooggevoelige omgaan met stress

Zo kun je als hooggevoelige omgaan met stress

Seks en fijne zintuiglijke ervaringen zijn de beste remedie tegen stress, schrijft expert hooggevoeligheid Susan Marletta Hart in Hooggevoeligheid en stress. Ze legt helder uit waarom dat zo is.

Ons lichaam heeft twee systemen, schrijft Marletta Hart. Een om je actief te maken, het orthosympathische zenuwstelsel en een om tot rust te komen, het parasympathische zenuwstelsel. Het orthosympathische zenuwstelsel gaat vanzelf aan, het is ons gaspedaal zeg maar. We vinden het lekker om dat pedaal nog eens extra in te drukken, het maakt ons alert, we krijgen veel dingen af. Onze leidinggevenden zijn er ook blij mee, we zijn harde werkers die de hele dag (en avond en in het weekend) doorgaan. Het is ook fijn als je veel afkrijgt.

De keerzijde is dat we zo te weinig aandacht geven aan ons parasympathische zenuwstelsel, ons rempedaal. Het rempedaal geeft rust, ontspanning, lust, waardoor fijne hormonen vrijkomen zoals het knuffelhormoon oxytocine, de geluksstofjes serotonine en endorfine en het slaaphormoon melatonine. Het rempedaal zorgt voor allerlei belangrijke herstelwerkzaamheden in ons lichaam, het zorgt ervoor dat ons lichaam en onze geest herstelt en tot rust komt.

Het parasympathische zenuwstelsel komt tot rust door fijne zintuigelijke informatie, de geur van dennenbomen, fractalen in de natuur, kunst, muziek, massage, seks, van alle dingen waar we van genieten. Alle prikkels die we graag horen, zien, proeven, voelen, ervaren en ruiken.

Waarom hebben hooggevoelige mensen meer last van stress?
Ongeveer 30% van de mensen is hooggevoelig (40% is gemiddeld en 30% minder gevoelig). Bij gevoelige mensen komt zintuiglijke informatie sterker binnen, ze ervaren meer werkdruk, voelen zich vaak erg verantwoordelijk voor werk en gezin, waardoor ze gevangen blijven in orthosympathisch gedrag: nog scherpere deadlines stellen, nog meer doen in minder tijd, alles moet nog even af, weekenden worden volgepland, uitputtende reizen moeten worden gemaakt, ’s avonds en in het weekend doorwerken. Zo zijn velen in de ban geraakt van activiteit en adrenaline. Er is geen tijd voor herstel. Er moet nog te veel, dat is het nieuwe levensritme geworden.

Gevaar, vaak een bedreigd gevoel
Hooggevoelige personen krijgen sneller bericht van hun lichaam dat ze in gevaar zijn, daarom lijkt alles snel te veel. Wie niet herstelt, kan chronische stress gaan ervaren, je lichaam en geest signaleren continue een gevoel van onveiligheid, en elke situatie komt onbetrouwbaar over. In zo’n overprikkelt lijf kun je bijna niet meer van gewone dingen genieten. De kans op een burn-out ligt op de loer.

Wat kun je wel doen?
Voor degenen die zich machteloos overgeleverd voelen aan stress is er goed nieuws. We kunnen zelf actief op het rempedaal gaan staan, waardoor je je zenuwstelsel tijd geeft om alle indrukken te verwerken. Wie hooggevoelig is, floreert het beste in een omgeving die past bij zijn behoeften, dus geen kantoortuinen, veel geluiden, aircopanden. Wel stilte en rust creëren, dingen in je eigen tempo doen, genieten van schoonheid en kunst.

Het vraagt echter moed om uit de moraal van constant hard werken te stappen. Om je niet iets aan te trekken van blikken van collega’s als je pauze neemt, of in de pauze naar buiten gaat in plaats van de verplichte gezamenlijke kantinelunch. Maar probeer het een tijdje uit.

Sta jezelf deze zomer toe om eens lekker te luieren en te niksen. Voor het slapengaan een avondwandeling te maken in de natuur, seks en massages, tuinieren, vissen of mediteren. In plaats van weer de hoogste berg te beklimmen, drie musea op een dag te bezoeken of op je werk en thuis een slag in de rondte werken. Wat gebeurt er met jou als je vaker op het rempedaal gaat staan?

Spreekt dit je aan of wil je meer informatie? Dan help ik je hier graag verder mee.

Stuur me een persoonlijk bericht

Of neem een kijkje bij de training stress en hooggevoeligheid

Meer lezen? Susan Marletta Hart – Hooggevoeligheid en stress, Uitgeverij Ten Have, 2017

Wat onthult je moestuin over je werkritme?

Wat onthult je moestuin over je werkritme?

We struinen door een moestuin zo groot als een voetbalveld. We proeven van de onbespoten aardbeien, de zoete komkommer. Ik herken het loof van de bieten, de wortels en prei. We staan stil bij het overwoekerde kapucijnenveld. Op de zomerbijeenkomst van de vaksectie natuur van het NOBCO volg ik de workshop coachen met een moestuintje.

Ieder krijgt een rij aangewezen om onkruid te wieden. In stilte. De een moppert dat hier wel erg veel onkruid staat. De ander wil kussentjes halen om op te zitten. M. gaat als een razende onkruid uit de grond trekken.

‘Waarom ga je zo snel?’ vraagt de moestuincoach.
‘Mijn rijtje moet af,’ zegt M. en veegt het zweet van haar voorhoofd, een verbeten trek om haar mond.
‘Van wie dan? Ik heb alleen gevraagd of jullie in stilte onkruid willen wieden.’

M.’s handen vallen stil. ‘Mmm, ja, zo werk ik altijd.’
‘Wil je ook zo werken?’ vraagt de coach. M. zucht, ploft neer en gaat languit in het gras liggen.
‘Het liefst lig ik hier, starend naar de stapelwolken. Ik hou ervan om te kijken of ik er dieren of andere vormen in zie. Kijk hoe mooi de lucht is.’
‘Kun je jezelf dat toestaan?’ vraagt de coach.
‘Eh nee,’ zegt M. Ze springt overeind en gaat verder met wieden. Wel in een rustiger tempo en met een zachtere trek om haar mond.

Wat is jouw werkritme?
Ga vandaag eens een half uurtje tuinieren. Kun je genieten van het gevoel van je handen in de aarde, het onderscheiden van het onkruid en de plantjes, de geuren van de tuin en het contact met de natuur? Of zie je vooral wat er allemaal nog moet gebeuren?