Van ’t padje

door Oda Salomons | apr 2, 2018 | Blog, Compassie

‘Wat wordt de naam van je nieuwe coachbedrijf?’ vraagt mijn broertje.
We liggen naast elkaar in een podje, een klein houten hutje vlak  bij het Mosselse Zand in Otterlo. Aan de overkant zie ik in de Veluwse zwerfhut iemand een hoes om een dekbed doen. Twee wandelaars zijn net aangekomen bij hun boet, een moderne variant van de trekkershut.
Het is negen uur, maar we liggen al in onze slaapzakken. Buiten is het nul graden. In de hut naast ons slapen mijn drie nichtjes. Nou ja, die maken het vast ook laat.

‘Ik dacht aan Happy Hiker, dat vond ik wel een mooie naam voor een wandelcoach, maar een vriendin zei dat ze het erg vond lijken op de Happy Hooker. En daar wil ik natuurlijk niet mee geassocieerd worden. Ze zij ook dat mensen misschien niet meteen snappen wat een hiker is. Een hiker lijkt te veel op een hacker. En ik las dat een hiker ook iemand is die auto’s van A naar B brengt.’
‘Een vriendin van me is stemcoach, haar bedrijf heet De bloeiende vlinder,’ zegt mijn broer.

Ik veer op, wow dat is een mooie naam. Dat roept meteen een prachtig beeld op, en er zit beweging in.
‘Wat vind je van Dartelende Dille of Krachtige Rozemarijn?’ vraag ik.
‘Ja, of Van ’t padje,’ grinnikt mijn broer. We moeten hard lachen en we blijven lachen tot de tranen als vanouds over onze wangen rollen.

‘Hoe vind je deze bedrijfsnaam: Rewild Yourself en de slogan: coachen met compassie?’ vraag ik even later. ‘Rewilding betekent mensen weer in contact brengen met hun diepste verlangen, hun natuurlijke bronnen waar ze uit kunnen putten om in balans te leven. Rewilding herinnert ons aan de cycli en de afhankelijkheid die je als mens hebt ten aanzien van de elementen. Dat brengt je bij compassie met jezelf en anderen, want je hebt elkaar nodig, zoals je ook de natuur nodig hebt en alles in elkaar grijpt.’

‘Rewild Yourself is echt heel mooi,’ zegt mijn broertje. Je coacht mensen om weer in contact te komen met hun bron!’

Om anderen geven is hip

door Oda Salomons | mrt 20, 2018 | Blog, Compassie

De samenleving wordt steeds minder empathisch signaleren narcisme-onderzoekers. Studenten scoren nu zo’n veertig procent lager op empathie dan hun leeftijdgenoten twintig of dertig jaar geleden. Generation ME worden jongeren genoemd, want met de afname van empathie blijken narcistische trekjes toe te nemen.

‘Narcisme’ is een serieus en sociaal probleem. What’s in it for me?, denken narcisten en helpen anderen alleen als ze er zelf voordeel van hebben, ze lopen over anderen heen in hun weg naar de top, vinden dat ze meer recht dan anderen hebben, en dat regels niet voor hen gelden. Mensen die laag scoren op empathie pesten anderen eerder en zijn minder geneigd anderen te helpen.

In de leeszaal van de bibliotheek lees ik in De Groene Amsterdammer een interessante analyse van de huidige tijdgeest. We hebben genoeg van de ironische afstandelijkheid en het cynisme van het postmodernisme. Betrokkenheid hebben we nodig, zeggen de metamodernisten. ‘Het is vandaag de dag hip om ergens om te geven, je ergens voor in te zetten, utopieën na te streven,’ betogen de metamodernisten en cultuurfilosofen Timotheus Vermeulen en Robin van den Akker in hun artikel ‘Een verlangen naar oprechtheid’. Wij metamodernisten zoeken naar nieuwe manieren om de wereld betekenis te geven.

Bij een generatie denkers en kunstenaars zijn oprechtheid en hoop de dominante gevoelsstructuren geworden. Een sensitieve houding met empathie en compassie voor anderen. Op het dieptepunt van de economische crisis verlangen we naar utopieën, grote verhalen, hoe het beter, anders zou kunnen, naar ambachtelijkheid, verbinding met anderen, engagement.

Sensitiviteit en betrokkenheid winnen terrein op de kille afstandelijkheid en innerlijke leegte van het postmodernisme, zeggen de cultuurfilosofen. The New Sincerity-beweging worden de groep kunstenaars genoemd, die uitgaan van oprechtheid en ernst als middel om betekenis te geven. Zeg wat je denkt en meen wat je zegt. Wees eerlijk in je zelfonderzoek.

Deze levenshouding spreekt me aan. Eindelijk wordt het nu op een niet-ironische manier cool om te geven om familie, buren, de omgeving en de samenleving. Voor de kunstscene lijkt de empathische revolutie allang begonnen.