Hoe goed werkt jouw lichaam als kompas?

door Oda Salomons | jun 5, 2018 | Blog, Verbinden met de natuur

‘We gaan zo een oefening doen om je lichaam te leren gebruiken als kompas. Soms heb je geen bereik, misschien ben je bang om te verdwalen of je wilt gewoon lekker door het bos banjeren zonder uitgestippelde route, dan is het handig als je je kunt oriënteren met je zintuigen.’
We zitten in een kring rond de vuurschaal. Deze oefening is mijn bijdrage aan de bonte avond tijdens ons jaarlijkse familieweekend in een blokhut in de bossen van Ommen.
‘Denk even na en als ik tot drie tel wijzen jullie aan waar je denkt dat het oosten ligt. Een, twee, drie.’

Alle vingers wijzen een andere richting op. Ik had ter voorbereiding het kompas gecheckt, zonder zon vind ik het lastig me te oriënteren. Alleen mijn nichtje Siena wijst exact de goede kant op. Haar vader, een gps-expert die nog nooit verdwaald is, lacht trots – ook al wijst zijn vinger nu toch echt naar het westen.

‘Hoe wist je dat daar het oosten ligt?’ vraag ik.
‘De zon komt op in het oosten en gaat onder in het westen. Ik zag gisteren de zon daar ondergaan,’ zegt ze met een grijns.

‘Goed, sluit nu je ogen, zeg wat je hoort en probeer aan te wijzen waar het geluid vandaan komt.’
‘Het ruizen van de bomen.’ ‘Knapperen van het vuur.’ ‘De alarmbellen van de spoorwegovergang.’  ‘Een koekoek.’ ‘Vrolijke vogelgeluiden.’
‘Geluiden helpen je om je te oriënteren waar je bent,’ vertel ik. ‘Wandel nu in stilte met me mee. Zeg alleen iets als je wat ruikt, hoort of iets opvallends ziet of voelt. Stel al je zintuigen open.’

We lopen door de zandkuil, langs het vennetje omringd door dennen, linden en eiken. We ruiken de rottende geur van het stilstaande water, dennen en hars. We horen zoemende muggen, vogels en een trein. Bovenop de zandheuvel verdeel ik de groep in drieën en vraag:
‘Stel je bent een vogel en je zag ons net wandelen van de Blokhut naar deze plek, wat heb je gezien onderweg? Wil je dat hier in het zand tekenen, je mag allerlei materialen gebruiken, stokjes, gras dennenappels.’

Even later bewonderen we elkaars plattegronden. De ene groep heeft een plat perspectief met een tekening van de blokhut, het water en de bomen. De andere groep heeft met stokjes de contouren van de blokhut, het water en de bomen getekend. De derde groep maakt een driedimensionale kaart met een zandkasteel voor de blokhut en de zandkuil. Drie houtjes symboliseren de driepootvuurschaal, dikke stokken staan rechtop in het zand, bedekt met gras en staan voor het bos.

‘Nu gaan we naar de laatste opdracht. Wie wil zo met een blinddoek voor teruglopen naar de Blokhut? Ik ga jullie eerst desoriënteren, daarna probeer je de weg te vinden.’
De helft wil meedoen de andere helft begeleidt de blinden en let op dat ze niet van het duin vallen of in het vennetje terechtkomen. Mijn nichtje Lucca pakt een grote stok en wandelt voortvarend met de stok zwiepend voor zich uit richting de Blokhut. Een ander wandelt arm in arm met de blindenbegeleider. Siena gaat haaks op de berg staan en schuift met haar voeten door het zand naar beneden. Weer een ander houdt zijn handen naar voren. Intuïtief volgt ieder een eigen strategie om rechtstreeks of via een omweg bij de Blokhut te komen.

‘Hoe is het jullie gelukt de weg te vinden met je lichaam?’ vraag ik als we weer rond het vuur zitten.
‘Ik luisterde naar de geluiden van de anderen, zo wist ik waar ik naartoe moest, zegt Siena’
‘Ik rook het vuur,’ zegt Lucca die als een van de eersten arriveerden.
‘Ik voelde waar mijn begeleider heen wilde.’
‘Ik kwam op het gras en wist dat we alleen op zand hadden gelopen.’
‘Ik vertrouwde erop dat de anderen de weg zouden weten en volgde hun stemmen,’ zegt mijn neefje.

Hoe goed werkt jouw lichaam als kompas? Vertrouw jij op de kennis van anderen, volg je het bewegwijzerde pad of kun je ook de weg vinden in het donker of zonder GPS

Wie durft te verdwalen,
vindt nieuwe wegen
// Erasmus

oda@rewildyourself.nl