door Oda Salomons | jun 7, 2018 | Blog, Verbinden met de natuur, Wetenschappelijk onderzoek en de natuur
Vergader je vandaag onder tl-lampen in afgesloten ruimten? Laat je door deze Ted Talk inspireren en neem mensen mee voor een wandelvergadering. Frisse lucht en beweging brengen je creatieve oplossingen.
Bekijk deze Ted Talk:
door Oda Salomons | jun 5, 2018 | Blog, Verbinden met de natuur
‘We gaan zo een oefening doen om je lichaam te leren gebruiken als kompas. Soms heb je geen bereik, misschien ben je bang om te verdwalen of je wilt gewoon lekker door het bos banjeren zonder uitgestippelde route, dan is het handig als je je kunt oriënteren met je zintuigen.’
We zitten in een kring rond de vuurschaal. Deze oefening is mijn bijdrage aan de bonte avond tijdens ons jaarlijkse familieweekend in een blokhut in de bossen van Ommen.
‘Denk even na en als ik tot drie tel wijzen jullie aan waar je denkt dat het oosten ligt. Een, twee, drie.’
Alle vingers wijzen een andere richting op. Ik had ter voorbereiding het kompas gecheckt, zonder zon vind ik het lastig me te oriënteren. Alleen mijn nichtje Siena wijst exact de goede kant op. Haar vader, een gps-expert die nog nooit verdwaald is, lacht trots – ook al wijst zijn vinger nu toch echt naar het westen.
‘Hoe wist je dat daar het oosten ligt?’ vraag ik.
‘De zon komt op in het oosten en gaat onder in het westen. Ik zag gisteren de zon daar ondergaan,’ zegt ze met een grijns.
‘Goed, sluit nu je ogen, zeg wat je hoort en probeer aan te wijzen waar het geluid vandaan komt.’
‘Het ruizen van de bomen.’ ‘Knapperen van het vuur.’ ‘De alarmbellen van de spoorwegovergang.’ ‘Een koekoek.’ ‘Vrolijke vogelgeluiden.’
‘Geluiden helpen je om je te oriënteren waar je bent,’ vertel ik. ‘Wandel nu in stilte met me mee. Zeg alleen iets als je wat ruikt, hoort of iets opvallends ziet of voelt. Stel al je zintuigen open.’
We lopen door de zandkuil, langs het vennetje omringd door dennen, linden en eiken. We ruiken de rottende geur van het stilstaande water, dennen en hars. We horen zoemende muggen, vogels en een trein. Bovenop de zandheuvel verdeel ik de groep in drieën en vraag:
‘Stel je bent een vogel en je zag ons net wandelen van de Blokhut naar deze plek, wat heb je gezien onderweg? Wil je dat hier in het zand tekenen, je mag allerlei materialen gebruiken, stokjes, gras dennenappels.’
Even later bewonderen we elkaars plattegronden. De ene groep heeft een plat perspectief met een tekening van de blokhut, het water en de bomen. De andere groep heeft met stokjes de contouren van de blokhut, het water en de bomen getekend. De derde groep maakt een driedimensionale kaart met een zandkasteel voor de blokhut en de zandkuil. Drie houtjes symboliseren de driepootvuurschaal, dikke stokken staan rechtop in het zand, bedekt met gras en staan voor het bos.
‘Nu gaan we naar de laatste opdracht. Wie wil zo met een blinddoek voor teruglopen naar de Blokhut? Ik ga jullie eerst desoriënteren, daarna probeer je de weg te vinden.’
De helft wil meedoen de andere helft begeleidt de blinden en let op dat ze niet van het duin vallen of in het vennetje terechtkomen. Mijn nichtje Lucca pakt een grote stok en wandelt voortvarend met de stok zwiepend voor zich uit richting de Blokhut. Een ander wandelt arm in arm met de blindenbegeleider. Siena gaat haaks op de berg staan en schuift met haar voeten door het zand naar beneden. Weer een ander houdt zijn handen naar voren. Intuïtief volgt ieder een eigen strategie om rechtstreeks of via een omweg bij de Blokhut te komen.
‘Hoe is het jullie gelukt de weg te vinden met je lichaam?’ vraag ik als we weer rond het vuur zitten.
‘Ik luisterde naar de geluiden van de anderen, zo wist ik waar ik naartoe moest, zegt Siena’
‘Ik rook het vuur,’ zegt Lucca die als een van de eersten arriveerden.
‘Ik voelde waar mijn begeleider heen wilde.’
‘Ik kwam op het gras en wist dat we alleen op zand hadden gelopen.’
‘Ik vertrouwde erop dat de anderen de weg zouden weten en volgde hun stemmen,’ zegt mijn neefje.
Hoe goed werkt jouw lichaam als kompas? Vertrouw jij op de kennis van anderen, volg je het bewegwijzerde pad of kun je ook de weg vinden in het donker of zonder GPS
Wie durft te verdwalen,
vindt nieuwe wegen
// Erasmus
oda@rewildyourself.nl
door Oda Salomons | jun 1, 2018 | Blog, Focus
Ons brein gaat voor kortetermijngeluk, vertelt neuropsycholoog Elke Geraerts aan zeshonderd coaches op de Dag van de coach rond het thema Moed. Het houdt van het gelukshormoon dopamine die vrij komt bij:
Likes – Hoera, ze vinden me leuk!
Appjes – Ik hoor erbij!
Mails – Ha, er is nieuws.
Een nieuwe taak oppakken – Jij bent belangrijk!
‘Die kleine gelukmomenten zorgen ervoor dat ons brein de hele dag in de alertstand staat en we verslaafd zijn aan de afleiding van ons mobieltje.’
Geraerts stimuleert ons om de moed te hebben onze gewoontes te bekijken en ons brein te geven wat het nodig heeft – werken in aandacht. Ze geeft wat cijfers uit wetenschappelijk onderzoek:
- Als we switchen tussen taken gaat 80% van onze aandacht naar niemandsland.
- Ons brein kan echt maar één ding tegelijk, en toch blijven we multitasken, dat zorgt voor 40% lagere productiviteit.
- Bij elke verstoring duurt het tot 25 minuten alvorens we opnieuw honderd procent gefocust zijn.
- Werken in een hyperfocus zorgt ervoor dat je in 20% van de tijd 80% van je werk gedaan krijgt.
Oefening: Begin moedig de dag met wat anders
Ik daag jullie uit om volgende week elke ochtend minstens een uur te singletasken. Zo kun je in die hyperfocus komen:
* Blokkeer elke ochtend een uur in je agenda,
* Werk op een plek waar je een uur lang niet gestoord kunt worden.
* Zet je mobiel in de vliegtuigmodus.
* Staar regelmatig uit het raam of naar mooie natuurbeelden op je beeldscherm als je over iets nadenkt.
* Zet de notificaties van je mail uit.
Deel je ervaringen
Ben je verslaafd aan prikkels (het gelukshormoon dopamine) of gaat het singletasken je best goed af?
Neem contact op:
oda@rewildyourself.nl
www.rewildyourself.nl
door Oda Salomons | mei 28, 2018 | Blog
‘Het voelt net alsof ik een kindje heb gekregen,’ zeg ik tegen de man van de Kamer van Koophandel, die mij als eerste feliciteert met mijn onderneming.
Hij lacht en wenst me veel succes.
‘Ik kom snel weer langs om mooie dingen bij je te laten drukken,’ roep ik blij tegen de stugge drukker, weglopend met dozen vol notitieboekjes, plattegronden en visitekaartjes die je op de foto hierboven ziet.
‘Ja, ja, zorg eerst maar dat je je trainingen en coachtrajecten verkocht krijgt,’ zegt hij nuchter.
‘Het klinkt mooi, maar wat betekent Rewild Yourself eigenlijk,’ vraagt een vriendin.
‘Het verwijst naar een onvervuld verlangen naar een wilder leven,’ vertel ik. ‘Rewilding is een nieuwe beweging en lijkt een reactie op de toenemende vervreemding van de natuur. De meeste mensen verblijven een groot deel van de dag in met kunstlicht verlichtte ruimten met airco, waardoor ze weinig meer merken van het dag- en nachtritme, de wisselende seizoenen. Wie ruimte geeft om zijn leven te ‘herwilderen,’ komt weer in contact met zijn creativiteit en innerlijke kracht.’
‘Dat klinkt mij nog iets te vaag,’ zegt ze. ‘Je bent juist zo concreet en in de wetenschap geworteld.’
‘Denk dan aan hoe je je voelt op vakantie, het vakantiegevoel dat ontstaat doordat je nieuwe gebieden bezoekt, avonturen beleeft. De vrolijke, sportieve persoon met het wilde hart die je bent op vakantie, degene die je graag wilt zijn, maar die je kwijtraakte door het uitgesleten spoor van het leven waar je in terecht bent gekomen.’
‘Mm, ja, dat vakantiegevoel vasthouden klinkt goed,’ zegt ze met een dromerige blik in haar ogen. ‘In de zomer zijn we eigenlijk altijd buiten, beklimmen bergen, stoken vuurtjes op het strand en gaan naar bed als de zon ondergaat.’
‘Ja,’ roep ik enthousiast, ’dat gevoel van vrijheid en ruimte is precies wat ik mijn coachees en trainees gun. En dat doe ik met mijn voeten stevig geworteld in de aarde en in de wetenschap.’
‘Jezelf in de markt zetten is niet je sterkste kant, maar als je zo doorgaat met bloggen, komt dat vast wel goed,’ zegt mijn businesscoach en broer Hugo als ik hem bel voor een laatste peptalk voor mijn livegang.
Want net zoals je een heel dorp nodig hebt om een kind op te voeden, heb je de samenleving nodig om een bedrijf te laten groeien.
Benieuwd naar mijn diensten?
Neem een kijkje op rewildyourself.nl
De zonnige look & feel is ontworpen door mijn maatje art director Rob Molthoff
door Oda Salomons | mei 19, 2018 | Blog, Verbinden met de natuur, Wetenschappelijk onderzoek en de natuur
‘Weet je waarom we ons nu zo lekker voelen?’ vraag ik aan mijn man bij de waterval in de Hortus Botanicus in Utrecht.
‘Ja, ja, nu ga je me vast weer een weetje vertellen over waarom het beter is om in de natuur te zijn dan in de stad’, zegt hij, stadsmens in hart en nieren.
Tsja, als natuurcoach/trainer hou ik ervan om onderzoeksliteratuur te lezen en te delen over hoe de natuur ons helpt om stress te verlichten.
‘Het zijn de negatieve ionen in de lucht die een stimulerend effect hebben,’ zeg ik. ‘Buiten zijn er veel meer negatieve ionen dan binnen en vooral in het bos in de buurt van watervallen, rivieren en beekjes kan de lucht wel honderdduizend negatieve ionen per kubieke centimeter bevatten, terwijl de lucht in je kantoor maar honderd per kubieke centimeter bevatten.’
We slenteren verder door de enorme rotstuin, ruiken aan de bloemen, bewonderen de heksenketel, waar ik meteen zin krijg om als een kind een heksendrankje te brouwen van brandnetel, slootwater, akelei en paddensap voor een sinister tintje. Ik voel hoe helder mijn geest wordt en ik ga me steeds energieker voelen.
Voel je vandaag de stress toenemen?
Verlaat je kantoor en sta stil op een rustige plek langs het water. Doe deze simpele oefening van Dr. Qing Li, internationeel expert op het gebied van bosgeneeskunde. Ook in de stad helpt deze oefening je om kalm te worden. Je hartslag en bloeddruk dalen, je spieren ontspannen en je ademt buiten meer negatieve ionen in dan binnen. Denk je misschien ‘O jee, wat zullen anderen denken als ze mij zo zien staan,’ kies dan een plek waar men je niet kan zien. Of denk: ‘Ik heb geen invloed op wat mensen over mij denken, alleen op hoe ik erop reageer.’
Mindfulnessoefening: berghouding
Sta met je armen naar buiten gericht. Adem in door je neus en til terwijl je inademt langzaam je armen op tot je handen elkaar boven je hoofd ontmoeten. Houd de houding vier tellen aan. Reik dan hoger en draai je handen terwijl je op je tenen gaat staan, zodat je handen naar buiten gericht zijn. Begin langzaam uit te ademen terwijl je je armen laat zakken. Wanneer je terug bent in je beginhouding vul je je longen nog eens diep met de frisse lucht. Doe dit drie keer.
Benieuwd naar de kunst en wetenschap van het bosbaden? Lees Shinrin-Yoku, hoe bomen je kunnen helpen gezond en gelukkig te worden van Dr. Qing Li
door Oda Salomons | mei 3, 2018 | Blog, Compassie
Het geheim van de verandering is om je energie niet te richten op het bestrijden van het oude, maar op het realiseren van het nieuwe // Socrates
Deze wijsheid hangt op de deur van het workshoplokaal waar ik een training ga volgen over Theorie U van Otto Scharmer. We gaan ontdekken hoe we Theorie U in een coachgeprek kunnen toepassen, vertelt trainer Nicolette de Wijn.
Ik zit ineengedoken achter de enige kamerplant in de trainingsruimte. De trainer vroeg of we met ons lichaam een beeld wilden maken, door een houding of een plek in de ruimte te kiezen die symboliseert waar we vast zitten of wat blokkerend werkt bij een verandering die we op dit moment wensen.
Wat zit ik hier nu stom verscholen, denk ik. Wat zullen de anderen denken? Oh nee, we mogen even niet oordelen, alleen waarnemen. Mijn aandacht niet richten op oude gedachten van afwijzing of buiten de groep vallen. Daar lekt immers de energie weg.
Ik zit hier ook lekker rustig, de rust van het even niets moeten. Gewoon zijn in aandacht. Een fijne stilteplek om na te denken. Ik hoef me even niet met anderen te vergelijken, want ik ben onzichtbaar. Ik bestudeer de glanzende ovalen bladeren van de ficus benjamin, hij oogt wat treurig.
Lieneke, waar ik samen de oefening mee doe, vraagt: ‘Laat nu een beweging ontstaan naar een tweede beeld, de opkomende toekomst. Probeer niet na te denken, volg gewoon wat er gebeurt. Maak gebruik van de intelligentie van je lichaam en de ruimte waarin je nu bent.’
Ik stap achter de kamerplant vandaan en weet niet wat het me zal brengen. Een gevoel van isolatie overvalt me en spontaan sla ik mijn arm om de kamerplant heen.
‘Wat was het verschil, tussen de twee beelden?’ vraagt Lieneke.
Als een blikseminslag realiseer ik me dat ik niet alleen ben. De kamerplant is er, de natuur is er, ik kan me verbinden met de natuur.
‘Ik vind het soms spannend om nieuwe dingen te doen,’ zeg ik. ‘Ik merk dat nu ik met een open mind in de verandering stap, ik nieuwsgierig word. De onderzoeker in mij komt tot leven en ik wil weten: Wat is hier allemaal mogelijk?’
Dat is de essentie van Theorie U. Het gaat over persoonlijk leiderschap rond de vraag: hoe kan ik als mens mijn unieke bijdrage leveren aan de samenleving die aansluit bij wat er op dit moment echt nodig is. Een krachtige methode om de onzekerheid toe te laten, als het oude nog niet voorbij is en het nieuwe zich nog niet heeft aangediend.
Workshop Theorie U van Nicolette de Wijn en Marret Wijnker, Co|Care transformatie partners
C. Otto Scharmer, Theorie U. Leiding vanuit een toekomst die zich aandient. Uitgeverij Christofoor
door Oda Salomons | apr 20, 2018 | Blog, Burn-out
Nietsdoen kwam niet voor in het vocabulaire van illustrator Maaike Hartjes. Ik hou van mijn werk, schrijft ze. Ze vergelijkt zichzelf in een striptekening met een coureur in een raceauto die heel hard rijdt totdat ze crasht en na de pitstop gewoon weer opnieuw begint. Net zolang tot ze op de volgende afbeelding zo hard crasht dat ze met gebroken ledematen in een ziekenhuisbed ligt.
‘Waarom rij je niet wat langzamer,’ vraagt de arts. ‘of rem je op tijd?! of neem je ’n bocht?!’
‘eh…ik weet niet hoe dat moet…’ antwoordt Maaike.
Hiermee heeft ze de kern van veel mensen met (symptomen) van burn-out te pakken, ze kennen slechts twee standen: op volle snelheid of totale rust. Zelfs nu ze een burn-out heeft dwingt ze zichzelf na een paar weken niksen iets creatiefs te doen en een dagboek bij te houden. Wat een geluk voor ons, want eerlijk en zichzelf en anderen nietsontziend beleven we in haar Burn-out dagboek mee hoe ze zichzelf uit de verlamming van de burn-out tekent en schrijft. We zien hoe krachtig het effect van beelden is. De hologige poppetjes, de grijze beelden, versterken het gevoel van somberheid, stress en uitputting.
We leren haar innerlijke slavendrijvers kennen. Ze moet op tijd komen, ze moet meer geld verdienen, ze moet overal ‘ja’ op zeggen, ze moet verantwoordelijk zijn, ze moet zo hard mogelijk werken en ziek zijn is voor sukkels. Het hele dagboek door lezen we wat ze allemaal moet van zichzelf en hoe ze ten onder gaat aan de innerlijke druk om continu te presteren. Totdat ze zichzelf begint af te vragen: Wat wil ìk nou eigenlijk?
Want hoe houd je je staande in een wereld waarin we steeds meer prestatiedruk voelen, nog efficiënter moeten werken. Alsof we niets waard zijn als we nietsdoen, waardoor we de verbinding met ons natuurlijke ritme kwijtraken. Hartjes ontdekt dat ze pas gelukkig is als ze haar werk met andere dingen kan combineren, perioden van actie en focus afwisselt met rust en stilte. Ze ontwikkelt de moed om dingen anders aan te pakken dan ze tot dan toe gepland heeft.
Maaike Hartjes, Burn-out dagboek, Nijgh & Van Ditmar
door Oda Salomons | apr 13, 2018 | Blog, Compassie, Verbinden met de natuur
Mijn verlangen naar een avontuurlijker leven, brengt me naar een kampvuursessie in tuindorp, georganiseerd door Nature Quest, een beweging die zich inzet om je te verbinden met de natuur als inspiratiebron voor persoonlijke groei en geluk. Bij een verlaten terrein raakt de GPS de route kwijt. Een voorbijganger wijst me de weg naar sportpark De Melkweg. In een weide met een hut in aanbouw en een paar mannen die grasmatten uitrollen, ligt de kampvuurplek. Veel jongeren komen naar de plek.
O jee, hoor ik hier wel bij, is mijn eerste gedachte. Als we rond het kampvuur gaan staan om met onze ogen dicht en een mindfulnessoefening echt aan te komen, verdwijnen de vervelende gedachten. Tijdens de tweegesprekken om elkaar te leren kennen, blijkt dat ik mijn droom met drie jonge vrouwen deel: een eigen onderneming om mensen te coachen en trainen in de natuur. Ze staan op het punt hun baan op te zeggen om hun droom na te jagen. Zo veel verschillen we dus niet.
We gaan in twee groepen uiteen met een talking stick, een oud Indiaans ritueel, en twee vragen. Wie de talking stick vastheeft vertelt zijn verhaal, legt begeleider Sara van Nature Quest uit. Niemand mag reageren, geen advies, geen oordeel. Denk niet te veel na, vertel wat er op dat moment in je opkomt.
Rond het vuur worden de rollen verdeeld. De man in het gezelschap pakt de rol van vuurkeeper, ik zit naast de emmer met water en word vanzelf de waterkeeper en Lieke wordt timekeeper. De vuurkeeper zoekt nog wat boomschors om het vuur aan te krijgen en na een paar minuten brandt het vuur.
Als het stil blijft, pak ik de talking stick en geef antwoord op de eerste vraag die we van Sara meekregen: Als je me echt zou kennen, dan zou je weten… dat ik het best spannend vind om mijn verhaal zo te vertellen, maar dat het verlangen om me met anderen te verbinden sterker is dan mijn angst. Rond het vuur stellen we ons open, de angst om te spreken, blijkt een gedeelde ervaring, net als gevoeligheid voor je omgeving en de angst voor afwijzing. Ontroerd luister ik de verhalen aan. Ik mag niet doorvragen, ik moet mijn coachrol wel naast me neerleggen.
De tweede vraag is: Wat neem je mee van je ouders en wat laat je achter? De een laat controle achter, de ander onvoorspelbaarheid. Ik laat de gedachte achter dat ik geen fouten mag maken, anders krijg ik nooit een blog gepubliceerd 😉 Als de ringtoon van de timekeeper gaat mag ik het vuur doven. De vuurkeeper pakt de talking stick.
‘Ik wil graag zeggen dat ondanks dat jullie niets mochten zeggen, ik me heel erg gehoord en begrepen voel. Ik vind het bijzonder te merken hoe verbonden ik me met jullie voel.’
We sluiten af rond het grote kampvuur met een voor mij onbekend ritueel: een massagetrein. We lopen achter elkaar aan en masseren elkaars schouders door de dikke winterjassen heen. Vanzelfsprekend geven we elkaar bij het afscheid een knuffel. Als we de donkere nacht in wandelen op weg naar huis, verlicht de maan het zanderige pad.
Benieuwd naar een kampvuursessie met de talking stick? Kijk op de website van naturequest.nl of organiseer een kampvuursessie met vrienden in je achtertuin. Managementgoeroe Stephen Covey noemt de talking stick zelfs een van de meest krachtige communicatietechnieken bij het oplossen van problemen. Het is een efficiënte methode om tijdens vergaderingen echt naar elkaar te luisteren. Elk bedrijf zou een talking stick moeten hebben!
door Oda Salomons | apr 9, 2018 | Blog, Verbinden met de natuur, Wetenschappelijk onderzoek en de natuur
De oermens in mij is gemaakt om blootsvoets over de steppe te rennen. Om mijn tentje op te zetten in de vrije natuur, lekker met mijn voeten in een kabbelend riviertje zitten, omgeven door heldergroene varens. Waar niet alleen via de waarneming mijn gevoel voor esthetiek geprikkeld wordt door de schoonheid van de natuur, maar ook mijn andere zintuigen tot leven worden gewekt: mijn gehoor, mijn tastzin.
Met mijn handen wroetend in de aarde, lijkt het alsof mijn energie zich verplaatst naar mijn handen, omlaag de aarde in. Het ontspant, piekergedachten verdwijnen. Ja, dan voel ik dat dit het leven is waar ik voor gemaakt ben. Zonder deadlines, zonder agenda en verplichtingen. Het dagelijkse stadse leven maakt vaak niet gelukkig. Binnenshuis werkend, midden in de stad, maakt onrustig. Ik kan niet in de verte kijken, ik moet eruit. Ik raak overprikkeld en vraag me af of ik wel in dit leven pas.
Liever ben ik de hele dag in de natuur. Amerikaanse pioniers van de omgevingspsychologie Rachel en Stephen Kaplan ontdekten dat fractalen, de zich herhalende patronen in de natuur het brein een soort minivakantie geven. Als we te veel onze aandacht richten op computers, files, deadlines, verplichtingen, raakt ons brein mentaal uitgeput. Jezelf blootstellen aan een natuurlijke omgeving verbetert onmiddellijk je stemming en versterkt de vaardigheid om je mentaal te focussen, blijkt uit veel onderzoeken.
Het lijkt er op dat ons brein op twee manieren aandacht kan schenken: gericht, vanuit de hogere cognitieve centra, en met een zachtere fascinatie vanuit de oudere delen van de hersenen. Door de zachtere fascinatie meer aan bod te laten komen, kunnen hogere cognitieve centra uitrusten en kan het brein zich herstellen. Dat verklaart ook waarom we ons op vakantie in de natuur zo prettig voelen, het sluit aan bij onze meer ‘oorspronkelijke’ manier van leven. Onze zintuigen komen weer in balans. Geen herrie van het verkeer, de snelweg die voortdurend in de verte raast. Zonder geflikker van tv’s of beeldschermen komen onze overprikkelde zintuigen weer tot rust.
We zijn in toenemende mate weggedreven van onze wildheid, schrijft rewilder Miles Olson in Unlearn, Rewild. Zijn leven is een voortdurend experiment om zelfvoorzienend in de natuur te leven. Zijn ervaring geeft hem een uniek perspectief op rewilding, hoe het is om radicaal op jezelf te zijn. Het wilde deel van ons brein weet dat we fundamenteel afhankelijk en verbonden met de aarde zijn, schrijft hij.
Voed vandaag je wilde brein en trek de natuur in. Wandel een poosje blootsvoets door het natte gras of het mulle zand. Wat brengt deze ervaring je?
door Oda Salomons | apr 2, 2018 | Blog, Compassie
‘Wat wordt de naam van je nieuwe coachbedrijf?’ vraagt mijn broertje.
We liggen naast elkaar in een podje, een klein houten hutje vlak bij het Mosselse Zand in Otterlo. Aan de overkant zie ik in de Veluwse zwerfhut iemand een hoes om een dekbed doen. Twee wandelaars zijn net aangekomen bij hun boet, een moderne variant van de trekkershut.
Het is negen uur, maar we liggen al in onze slaapzakken. Buiten is het nul graden. In de hut naast ons slapen mijn drie nichtjes. Nou ja, die maken het vast ook laat.
‘Ik dacht aan Happy Hiker, dat vond ik wel een mooie naam voor een wandelcoach, maar een vriendin zei dat ze het erg vond lijken op de Happy Hooker. En daar wil ik natuurlijk niet mee geassocieerd worden. Ze zij ook dat mensen misschien niet meteen snappen wat een hiker is. Een hiker lijkt te veel op een hacker. En ik las dat een hiker ook iemand is die auto’s van A naar B brengt.’
‘Een vriendin van me is stemcoach, haar bedrijf heet De bloeiende vlinder,’ zegt mijn broer.
Ik veer op, wow dat is een mooie naam. Dat roept meteen een prachtig beeld op, en er zit beweging in.
‘Wat vind je van Dartelende Dille of Krachtige Rozemarijn?’ vraag ik.
‘Ja, of Van ’t padje,’ grinnikt mijn broer. We moeten hard lachen en we blijven lachen tot de tranen als vanouds over onze wangen rollen.
‘Hoe vind je deze bedrijfsnaam: Rewild Yourself en de slogan: coachen met compassie?’ vraag ik even later. ‘Rewilding betekent mensen weer in contact brengen met hun diepste verlangen, hun natuurlijke bronnen waar ze uit kunnen putten om in balans te leven. Rewilding herinnert ons aan de cycli en de afhankelijkheid die je als mens hebt ten aanzien van de elementen. Dat brengt je bij compassie met jezelf en anderen, want je hebt elkaar nodig, zoals je ook de natuur nodig hebt en alles in elkaar grijpt.’
‘Rewild Yourself is echt heel mooi,’ zegt mijn broertje. Je coacht mensen om weer in contact te komen met hun bron!’
Recente reacties